داستان کرونا

یکی بود،.یکی نبود...!

مابودیم و کرونا نبود...!

همه  کنار هم به این طرف و اون طرف میرفتیم...

دست دوستا واطرافیانمون و  تو دست می فشردیم و عزیزانمون رو می بوسیدیم ...

تو ماشین آواز می خواندیم و بلندبلندمی خندیدیم...

کرونا که اومدتازه فهمیدیم چقدر انرژی می داد دستای دوستامون !!!

چقدر به دل می نشست دور همی های ساده و خودمونی...

کرونا به این ریزی اومد تا یادآور چیزهای خیلی درشت ِ کم رنگ شده ی زندگی مون باشه.

کرونا یادمون داد روزهای بدتر هم میتونه باشه که حتی تعطیلی طولانی هم خوشحالمون نمی کنه!!!

من مطمئنم که عمر کرونا کوتاهه و زود بار سفر می بنده و می ره...

اما امیدوارم ارزش ِبا هم بودن رو فراموش نکنیم...

آره پسرم ...

 الآن مدتیه یه ویروس کوچولو ولی خطرناک ، تو کشورمون پیدا شده ... اولش تو چین بود ولی خیلی سریع کل دنیا رو گرفت... از چهارم اسفند مدارس تعطیله و همه تو خونه ها قرنطینه شدیم.نه میشه به دیدن کسی بریم ، نه گردش ، نه خرید ...همه مون وسواسی شدیم از بس دستامون و می شوریم و وسایل و خونه رو ضدعفونی می کنیم...

حال و هوای این روزامون خیلی غمناکه...

 شما بچه ها دیگر از خبر تعطیلی مدارس خوشحال نمی شین...

دیگه هیچ کس نمی گه : آخ جوون!

 این روزها دلت لک زده برای نیمکت ها و همکلاسی ها و معلم تون...مخصوصا برا محمدمهدی !!!

این روزها منم بهانه گیر شدم !!!

دوست دارم از خونه بیرون بزنم...

یه کمی هوای تازه،

یه کمی حس بهار،

یه کمی حال و هوای هر ساله آخر اسفند!!!

عیب نداره ...حالا  همه می فهمیم حال خوش داشتیم خیلی وقتها؛

اما حس نمی کردیم!!!

این روزها حواسمون بیشتر از هر زمان دیگه جمع شده...

جمع گذشته و آینده...

جمع بچه هامون

هم شهری ها و هم میهنانمون...

نمی دونم این بیماری رو باید لعنت کرد،یا ازش تشکر کرد که به همه مون فرصتی دادتا تو خونه بشینیم و بزرگ شدن بچه هامون و ببینیم و بفهمیم چقدر نعمت داشته ایم و قدر ندانسته ایم..

این روزها دل همه مون عجیب بودن در کنار دیگران رو طلب می کنه...

خدایا خودت بچه ها رو به کلاس درس و ما رو به آرامش برگردون.

حال خوش می خواهیم...