مریضی پسرم

پسر عزیزم ، نازنینم پنج شنبه وقتی که ظهر از خواب بیدار شدی یکم کسل بودی و بی حال،حدس میزدم

که میخوای سرما بخوری اما اصلا اثار سرماخوردگی نداشتی.

تا اینکه ساعت 10 شب احساس کردم که بدنت داغ شده وقتی که تب سنج گذاشتم تو گوشت

و دیدم تب داری غم دنیا به دلم نشست.

مامانی و بابایی رو حساب نگران کردی ساعت 12 بود که خوابت برد با اینکه تبت خیلی شدید نبود همش

مراقب بودیم که یه موقع خدایی نکرده تبت بالا نره و همش با خودو میگفتم کاش به جای تو من مریض

میشدم........همش خودم و سرزنش میکردم که چرا بیشتر مراقبت نبودم......طفلکی بابایی هم دست

کمی از من نداشت.

شکر خدا ساعت 4 صبح بود که دمای بدنت نرمال شد وقتی تب سنج و گذاشتیم تو گوشت و دیدیم

دمای بدنت نرماله حسابی خوشحال شدیم هم  من هم بابایی.بعدشم دیگه خوابیدی و اصلا بیدار نشدی

دیروز هم فقط یکم بی حال بودی.

این روزها ....گاهی صدبار دست های سینا را میگیریم و نگاه میکنم.

به ناخن هایش،بند های انگشتانش و به پوستش نگاه میکنم و میبوسمشان.....

انگار خدا رو در مشت های کوچک پسرم پیدا کرده ام.به چشم های او بوسه میزنم.

به لبانش چشم میدوزم.با او بازی میکنم و در اغوشم میفشارمش.

<<آرام در گوشش می گویم میدانی چرا خدا تو را به من داد؟

          برای اینکه روزی هزار بار از او تشکر کنم.....>>